Eindejaars herdenking 2011
Het idee voor de Eindejaars herdenking, die sinds 2002 jaarlijks op 31 december in het bezinningscentrum georganiseerd wordt, is ontleend aan de kerkelijke traditie om op Allerzielen (in de rooms-katholieke kerk) of aan het einde van het kerkelijk jaar in november (in de protestantse kerken) samen de gestorvenen uit de parochie of gemeente te herdenken. Vanwege de steeds verder voortschrijdende ontkerkelijking meent men er goed aan te doen een herdenkingsplechtigheid te organiseren op een ander bijzonder en betekenisvol moment, namelijk de laatste dag van het jaar. Daarbij wordt iedereen in de gelegenheid gesteld samen de geliefden en bekenden te herdenken die in het afgelopen jaar zijn overleden. Uit het toenemende aantal deelnemers blijkt de groeiende behoefte daaraan.
Op 31 december van ieder jaar is centrum In de Toren geopend om iedereen die daaraan behoefte heeft in de gelegenheid te stellen om (met elkaar) afscheid te nemen van dat jaar overleden familieleden, vrienden, bekenden en stadsgenoten. Deze bijeenkomst op oudejaarsdag wordt georganiseerd voor inwoners van Gorinchem en voor degenen die een band hebben met de stad.
De bijeenkomst begint met het uitspreken van een meditatieve tekst, gevolgd door muziek en een gedicht. Daarna wordt door de aanwezigen de naam genoemd van de persoon die men wil gedenken. De naam wordt opgeschreven en een gedachteniskaars aangestoken en in de daarvoor aanwezige bak geplaatst. Nadat de namen zijn genoemd sluit de burgemeester of zijn plaatsvervanger de plechtigheid af door een kaars te plaatsen voor alle niet-genoemde Gorcumers. Tenslotte wordt de lijst met namen opgeborgen in een van de kokers van de Lichttrechter om daar bewaard te blijven. Na afloop is er voor de deelnemers gelegenheid om met elkaar koffie of thee te drinken in de directe omgeving. De bijeenkomsten staan los van kerk of geloof. Iedereen is van harte welkom.
Meditatieve teksten bij de eindejaars herdenking
31 december 2011 'In de Toren'
De stilte komt de trap af…
Hoe lang is het al geleden
dat jij de trap afkwam,
gewoon om de nieuwe dag te beginnen,
koffie te zetten
en naar je werk te gaan, … onbezorgd.
Nu komt alleen nog de stilte
van de trap af.
Elke nieuwe dag hoor ik niet jou aankomen
maar komt de stilte naar me toe.
Zij is mijn nieuwe levenspartner.
In de woonkamer staat je foto.
Soms praat ik even tegen je,
vertel wat me bezighoudt,
zeg hoeveel ik van je houd.
Het is de stilte die antwoord geeft.
In de keuken hoor ik je stem
'we eten weer lekker vanavond'.
Ik zet nog steeds een bord voor je neer,
maar eet in stilte.
Hoe lang is het al geleden
dat jij de trap opkwam
gewoon om de dag te besluiten
tanden te poetsen
en je lichaam neer te leggen – wel te rusten.
Nu komt alleen nog de stilte de trap op.
De slaapkamers vullen zich met leegte
alleen mijn tandenborstel deelt nog
zijn plekje met die van jou.
Anderen zeggen: hoe lang is het nu geleden?
Wat bedoelen ze?
Stilte kent geen tijd.
Ik sta stil.
Anderen zeggen: met een jaar ziet de wereld er al weer heel anders uit.
De stilte in mij blokkeert een eerlijk antwoord.
Snappen mensen dan niet dat het zo simpel niet ligt?
Voelen mensen dan niet hoeveel jij voor me betekende?
Hoe langer je weg bent,
hoe meer ik van je ga houden, lijkt het wel.
Nu zijn wij hier in de Toren bij elkaar, in stilte.
Er zijn geen woorden die de leegte kunnen vullen.
Er zijn geen zinnen die alle tranen kunnen vertroosten.
Er zijn geen geluiden die mij dichter bij jou brengen.
Of toch…
er is één woord…
Er is één woord dat mijn gemis vult met herinneringen
één woord dat mijn hart weer even liefde laat voelen naast de pijn
één woord dat mijn verdriet een zachte rand geeft.
Dat woord
is jouw naam.
Even ben je maar een ademtocht van ons verwijderd.
Even halen we jou heel dichtbij.
Even vult de stilte zich met liefde en warmte.
Even wordt zij
een heilige ruimte
die jouw naam omgeeft en draagt.
Kirsten Slettenaar, gelezen door Henk van Vliet
Zeven maal
Zeven maal om de aarde te gaan
als het zou moeten op handen en voeten;
zeven maal, om die éne te groeten
die daar lachend te wachten zou staan.
Zeven maal om de aarde te gaan.
Zeven maal over de zeeën te gaan,
schraal in de kleren, wat zou het mij deren,
kon uit de dood ik die éne doen keren.
Zeven maal over de zeeën te gaan-
Zeven maal,
om met zijn tweeën te staan.
Ida Gerhardt, voorgedragen door Willy Schravendeel
Afscheid
Jij bent onvergetelijk geworden
in mijn leven.
Jij zult altijd in mijn gedachten zijn.
Ik zal nog van je dromen
en je stem nog horen.
Ik kan niet begrijpen
dat jij weg bent, voorgoed.
Jij bent onvergetelijk geworden
in mijn leven.
Jij zult altijd met mij meegaan
op de levensweg.
Ik zal heimwee naar je hebben.
Ik had je langer willen vasthouden.
Ik had je nog zoveel willen vragen.
Jij blijft een litteken
in mijn bestaan.
Jij blijft een teken
van liefde in mijn leven.
Aan jou zal ik mij optrekken.
Jou gedenkend zal ik groeien
en krachtig worden.
ik zal vol levensmoed verder gaan.
Jij onzichtbaar bij mij.
Marinus van den Berg, gelezen door Willy Schravendeel
zie ook persbericht 21 december 2011
